Sapagkat kinasanayan na nating magmadali at sabihing higit pa sa mabaho’t malansang isda ang hindi magmahal sa sariling wika, sinisipat ang ganitong kaisipan ng unang koleksiyong ito ni En Villasis, na hindi na maaaring ganoon kasimplistiko ang maaaring pagtingin natin sa relasyon ng tao at sa kaniyang mga wika: Sapagkat bilasa ang salita ng di hinahasang dila at balisa ang diwa ng bayang nilisan na ng mga makata.

Sa kaniyang nagmamarka-sa-tubig na panulaan, muli tayong ibinabalik ng makata mula sa Masbate, sa isang pagsasalawas ng ating kapuluan, at ng isang daigdig na nasa anyo, ligid at yaman ng tubig. Sa koleksiyong ito litaw ang pagkabig at pagnanangilid sa bingit ng lahat ng mga maaaring maisilid, isang poetikang nakasandig sa kahulugan ng pagsisid at pag-ahon, sapagkat ang tula ay laging nasa pagbubuong-anyo, isang uri ng likidong kilalang-kilala ng lahat ng may hasang, ng lahat ng naghahabol ng hininga, sapagkat ang Agua ni Villasis ay nasa pagitan nang mga pagpipintig at pagtitig katulad ng sa isang sinaunang akwatikong nilalang na nagmamasid sa atin samantalang naghuhunos bilang buwaya o bakawan, o piranha, o pating, o dikya, o mga sea diver na pumipilantik sa hangin, o ang kilapsaw na pumuwing sa mata ng tubig, na sa mata ng makata ay siyang balintunang binabato-balani tayo papunta sa pusod ng kahulugan na sinasagot ang antigong bugtong na idinudulog sa atin sa bawat tulang nasa koleksiyong ito.

Mga bagay at nilalang na nasa tubig ang laman ng koleksiyong ito; mga tula na sumusuyod sa rabaw at pusod ng mga anyong tubig. Para itong paglalakbay sa karagatan gamit ang bangka at vinta; paglangoy kasama ng orka, pawikan, at pugita. Binibigyan tayo ni Enrique S. Villasis ng hasang upang sisirin ang kalaliman ng mga paksa na bagaman mabigat ay lumulutang nang may kung anong gaan. Inililista natin sa tubig ang anumang nais nating kalimutan. Pero sa Agua, ang pagtatala ay hindi lamang paghahanay at pag-alaala, kundi pagtitiyak na mananatili ang mga bagay at nilalang na ito, ang mga tula na naririto. Hindi na natin kailangan ng mahiwagang kabibe upang makahinga at makita nang malinaw ang kaibuturan ng tubig. Sapat na ang pagbasa sa aklat ni Villasis upang maging sirena tayo kahit saglit, upang patunayang tunay ngang “namumulaklak ang alinsangang dagat” sa kamay ng isang mahusay na makata.